Regelgeving voor vermogensbeheer heeft soms averechts effect
Financiële ondernemingen hebben te maken met steeds meer wet- en regelgeving. Manouk Fles, Chief Legal and Compliance van Blanco, stelt dat die regelgeving soms zijn doel voorbijschiet en pleit voor meer dialoog tussen de sector, de wetgever en de toezichthouder. Zo zou ook kunnen worden voorkomen dat er een afvinkcultuur ontstaat, wat een averechts effect kan hebben op het realiseren van de doelstelling van wet- en regelgeving.
Meer regelgeving sinds financiële crisis
Met name sinds de financiële crisis is er steeds meer wet- en regelgeving ontstaan voor financiële ondernemingen. De motivatie van de wetgever laat zich raden: deze regels moeten nieuwe misstanden voorkomen. De pendule wat betreft regelgeving lijkt steeds verder door te slaan. En niet alleen beleggingsfondsen en vermogensbeheerders hebben met de toenemende wetgeving te maken. Zo zijn de eisen voor beleggingsondernemingen onder nationaal regime sinds MiFID II strenger geworden en ontstaan er verplichtingen voor nieuwe marktpartijen zoals crowdfunding platformen en crypto-aanbieders.
Het gros van die wet- en regelgeving heeft overigens een onmiskenbare positieve impact op de sector. Er is meer transparantie ontstaan ten aanzien van producten en kosten, en het klantbelang wordt over het algemeen beter in acht genomen.
Regelgeving schiet doel soms voorbij
De snel evoluerende wetgeving houdt echter soms onvoldoende rekening met de realiteit van financiële ondernemingen. Een voorbeeld om dit te illustreren: niet alleen de ontwikkelaars van financiële producten, maar ook zelfstandig vermogensbeheerders hebben als distributeur de verplichting tot het vastleggen van een positieve én negatieve doelgroep van het product, ook als het een eenvoudig product met geringe risico’s betreft. Dit soort administratieve verplichtingen leiden in de regel eerder tot een afvinkcultuur, terwijl het zwaartepunt zou moeten liggen op het aanpakken van het probleem. Dat probleem is dat financiële ondernemingen producten ontwikkelen en/of aanbieden die niet geschikt zijn voor ondernemers en consumenten, zoals in het verleden gebeurde met rentederivaten.
Naast de omvang van de wetgeving, laat de totstandkoming en de implementatie ervan soms ook te wensen over, zoals bijvoorbeeld bij de recent inwerking getreden duurzaamheidswetgeving. Hoewel het goed is dat deze wetgeving ‘greenwashing’ probeert tegen te gaan, is er nog veel onduidelijkheid over definities en uitwerking van deze wetgeving. Dit leidt tot frustratie en verwarring. De onduidelijkheid en de zware eisen aan duurzaamheidsdefinities kunnen ertoe leiden dat duurzaamheid minder aandacht krijgt, omdat het te ingewikkeld en kostbaar is om aan de wetgeving te voldoen. Daardoor sneeuwen duurzaamheidsambities onbedoeld onder door onduidelijke of strenge wetgeving.
Meer dialoog binnen de sector
De huidige denkwijze is dat misstanden moeten worden voorkomen door het aanscherpen van bestaande regels en het toevoegen van nieuwe wet- en regelgeving. De sector moet er echter voor waken dat deze aanpak niet leidt tot schijnzekerheid en een afvinkcultuur. Laten we ervoor zorgen dat marktpartijen verantwoordelijkheid (blijven) nemen en ethisch en maatschappelijk ondernemen.
Zelfregulering is niet het antwoord, maar meer contact tussen marktpartijen, de wetgever en de toezichthouder in een eerdere beleidsfase zorgt er hopelijk voor dat nieuwe wet- en regelgeving niet zijn doel voorbijschiet. Dat is niet alleen wenselijk voor gezond vermogensbeheer, maar met het oog op duurzaamheidswetgeving, ook voor mens en milieu.
